Op woensdag 22 augustus 2018 is op een rustige en vredige manier mijn broer Kees overleden. In zijn eigen huis en in het bijzijn van enkele familieleden heeft hij zich overgegeven en is rustig ingeslapen, hetgeen al heel erg lang zijn vurige wens was en nog versterkt werd nu hij volledig afhankelijk werd van anderen, 24 uur per dag en 7 dagen in de week.
Kees werd de afgelopen jaren op een bijzondere manier verzorgd door de verpleging van de thuiszorg van BrabantZorg. De laatste tijd door een team onder leiding van Denise Haszing. Toen hij sinds enige weken veel last had van spontane valpartijen op zijn achterhoofd, kon en mocht hij niet meer alleen blijven. Op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag werd hij naar de dagopvang bij Odendael gebracht en gehaald en de rest van de tijd werd er voor gezorgd dat er iemand bij hem was tot de verpleger hem om 22.00 uur kwam verzorgen en naar bed begeleiden.
De dag vóór zijn overlijden zijn – naar zijn wens – alle broers en zusters, zwagers en schoonzusters – bij hem geweest om afscheid te nemen en een gezamenlijk een drankje te drinken.
Op zaterdag 25 augustus is Kees gecremeerd na een druk bezochte dienst in het crematorium in Uden, verzorgd door Uitvaarverzorging A. Kuis te Sint-Oedenrode.
Tijdens de crematie-dienst heb ik de volgende woorden gesproken:
Graag wens ik alle aanwezigen van harte welkom op deze afscheids-bijeenkomst.
Onze kees is overleden, na een werkzaam leven en een moeilijke oude dag.
Hij werd geboren op woensdag 13 december 1933, volgens ons moeder, op een koude winterdag met een temperatuur van min 10 graden.
Kees was eerste en oudste zoon van – toen nog – een jong gezin.
Mee helpen in de bouw had vaak een hogere prioriteit dan naar school gaan. Al voordat het einde van de leerplichtige leeftijd werd bereikt heeft hij zijn schoolopleiding beëindigd.
Toen ik 11 jaar oud was en Kees dus 21 jaar, was hij in Eindhoven met ons Mam boodschappen gaan doen en bracht hij voor mij een echte boekentas mee. Deze gaf hij mij met de woorden: “Zodat jij meer en langer naar school zult gaan dan ik”.
De gevolgen van zijn beperkte schoolopleiding is zowel zijn handicap geweest, als heel lang zijn grote geheim.
Dat maakte hem een groot deel van zijn leven van anderen afhankelijk. Desondanks heeft hij nog best veel van zijn doelstellingen kunnen bereiken.
Toen de afgelopen tien jaar ook zijn lichamelijke beperkingen hem nog meer en meer afhankelijk van anderen maakte, begon hij steeds meer en meer naar het einde te verlangen, ondanks dat hij door velen op een geweldige manier werd opgevangen en ondersteund.
Daarvoor was hij erg dankbaar, al was het voor hem moeilijk dat tot uitdrukking te brengen.
Dank u.
